Whatever happened to Dedalus? (and, by the way, Icarus too)

The failure and opportunity of innovation in Greece

By George Zarkadakis

Many myths are born in Greece, one of which claims that Greeks rank amongst the cleverest people in the world. And yet, by examining Greece’s ranking in the Global Innovation Index[1] you would be hard-pressed not to disagree. The country was at place 42 last year, at the bottom of every other western European country, a fact reflected on the sobering absence of Greek high technology products and services from the world market. More disparagingly, when the crisis hit, the debate about recovery was focused on investing, and improving, the tourism and agricultural sectors; which makes one wonder if our politicians and mainstream journalists live on another planet, or another era.

A favorite explanation for Greece’ lack of marketable hi-tech ideas is that public investment in research and development is very low. Indeed Greece’s public expenditure on RTD, at 0.57% of GDP[2], is one of the lowest in Europe. The key for improvement, politicians will hasten to claim, is more tax money funneled to science and technology. I beg to differ. Given the current situation, not only it is mathematically impossible for the Public Purse to subsidize innovation but, as I will argue, the surest way to stifle bright ideas is through government subsidies.

Since Greece joined the EU in the early 1980s billions of Euros have been invested in research infrastructure and payrolls, in universities and research institutes. And more billions have poured in through a superfluity of EU-funded research programs. And yet, there is very little to show for it. Greek universities have failed scientifically and socially. They have become playgrounds for organized groups of brain-washed, leftist students who terrorize staff and their fellow students, and vandalize what is public property in the name of academic freedom. Meanwhile, all kinds of byzantine machinations percolate in the background, for teaching positions that rarely target talent and more often than not are cheap rewards for blind loyalty. Greek universities have thus become a waste of taxpayers’ money and confer serious damage to the social cohesion of the country because kids from poorer families cannot get the standard of higher education that rich kids –whose parents can afford to send them abroad – do. Bright professors and research students who can, have started to flee. Research institutes do not fare any better. Like every other public institution in Greece they are heavily politicized at the expense of good research work.

The private sector does not innovate either. Since the 1980s Greece has been de-industrialized whilst failing to claim a position in the global, digital economy. The result is that the majority of so-called “innovative” companies are proposal-making manufacturers that go after EU-subsidies. It is precisely this policy of subsidization that has rendered Greece a follower and not a leader; and here is the reason why.

The key to innovation is risk. New ideas are risky because you never know if they have any value unless you invest in them first and then roll them out into the real word. So the question arises who takes the risk for all this? By introducing a grant or subsidy system, the risk is borne mainly by the state (or the EU). But this is wrong for at least two reasons, one ethical another economical. Why should the taxpayer be burdened with the risk for something that, if successful, will profit only certain individuals? Secondly, the only real motivation for doing things right is when by doing things wrong you have something to lose; grant and subsidy takers do not have a strong enough motivation because they simply do not risk their own money and time; on the contrary, their main economical goal becomes the taking of the subsidy; therefore, their success is measured not by the efficacy of the end product but by the approval of their grant application by a bureaucrat who, in turn, risks not his own but the taxpayers’ money in the name of some vague “social good”. Hence, the proliferation of the proposal-making industry and the strangulation of the really good ideas; the latter constantly have to compete against government subsidies and grants, taxation and levies.

And yet there are many people in Greece with very bright ideas. They are the untapped human capital, the best of the best this country has. They are struggling against a well-entrenched system that is indifferent to merit and hostile to business. Potentially, they could be an agent for change and economic growth, if only they were given a chance. The wonderful thing about the digital economy is that you need very little infrastructure. A computer, a modem and access to the Internet is all you need; that, and a good idea. Greece may never become the innovation hub of big multinationals but can become a place for innovation start-ups in the creative industries, the media, web applications, industrial and architectural design, smart green technologies, as well as social innovation.

There is a movement of people, young or less young entrepreneurs, who are willing to take risks. Today, if they want to start a business they must go through a bureaucratic labyrinth and begin to pay taxes and contributions before they make their first euro. This is a serious impediment for someone who aspires to something speculative and risky. Greece cannot afford to lose her brightest entrepreneurs. At the same time, no one expects the Greek socio-political system to change overnight to suit them. And yet this crisis can become, paradoxically, a golden opportunity for those innovators, if only the government would be willing to allow them to mitigate risk outside the system. No subsidies, no grants, no nanny state. In fact, the best recipe would be to have as little state intervention as possible.

This can be achieved, for example, by allowing technological start-ups a two-year tax and social contributions’ break. If you think you have a great idea register your tech company with the tax office on-line and get a VAT Number. This procedure should only take one minute and be done wholly on the web. Then, all you have to do is concentrate on being inventive and profitable. For two years you don’t have to pay tax. If you want to employ someone, you do not have to pay IKA. You can pay him/her cash in hand at a level agreed between the two of you. You don’t have to pay TEVE, the various levies, whatever. If after two years you have managed to prove that your idea can succeed in the real world then start paying your dues to the society that permitted you to realize your dream. If not, stop - or maybe try again another idea.

Let the government do that and all else will follow. Given this tax-free framework for innovative start-ups the private sector will be more willing to invest in risky projects. There is a superb example called “Open Fund” right now, a wholly-private, grassroots initiative, which offers seed money and precious business advice to technological start-ups. One must not lose hope that in the near future a major reformation of Greek state universities will also take place under pressure by Greece’s lenders, as well as the establishment of the first private universities, which may be able to transform the current, ruinous situation of higher education in Greece. World-class education standards, a business-friendly environment and less government, and this country may manage to bootstrap itself out of its perennial debts, and become a place we can all be proud of.

I am not a believer of myths, but I do believe in people and individuals with a vision and the will to take risks. What we need is for the Dedalus spirit of inventiveness to be given a chance. Remember that there came a time that Dedalus had enough of his state sponsor and decided to move on; whereupon he had his greatest idea: to fly. Like Dedalus we have to leave behind the shores of false security and take to the skies. Which is a risky business, because for innovation to take flight you need to test the limits and aim to go beyond. To invent like a Dedalus but to think, and dream, like an Icarus.

An edited version of the article was published in Odyssey magazine (Summer 2010 issue)

[1] he Global Innovation Indexis a global index measuring the level of innovation of a country, produced jointly by The Boston Consulting Group (BCG), theNational Association of Manufacturers (NAM), and The Manufacturing Institute (MI), the NAM's nonpartisan research affiliate.

[2] Eurostat Newsrelease 8/9/09

Technology Innovation and Enterpreneurs

By Bill Wicksteed, Institute of Manufacturing, Cambridge University

Technological innovation is often thought to be the province of clever scientists and engineers who generate new products or ways of doing things from their curiosity-driven research. There are two misunderstandings inherent in such a view: first, it confuses invention with innovation; and, second, it suggests that innovation is pushed out from the science base (supply push).

Breakthrough inventions and incremental advances in knowledge arising from scientific research do make an important contribution to national wealth creation. However, there is a crucial intermediate step before they do so. Innovation transforms inventions into economic growth by bring an imaginative understanding of what firms and consumers are willing to pay for i.e. a market perspective. Indeed an insight into the unfulfilled needs or desires of firms and consumers may identify the challenge which research and development needs to solve (demand pull).

Understanding the market potential of inventions and identifying market opportunities which research converts into business is the business of entrepreneurs. Sometimes they are talented individuals but increasingly working within a team and networking with others is the norm. Inventive scientists and engineers sometimes play the roles of both entrepreneur and inventor; themselves taking their work through to market through spin-out companies which they found and develop.

Where front-end capital investment requirements are low (e.g. which can be true for software and in areas where a “soft” start is possible) this is a realistic possibility and may be an excellent way of ensuring a full interplay of understanding between the technological possibilities and the market potential. In other cases the route to market is likely to be through licensing; and there is a growing number of technology transfer specialists who help to identify where inventions can best be applied and which firms are likely to most effective as partners. They are contributing “first stage” entrepreneurship and the firms they identify bring the resources and market connections to complete the process.

Technology transfer specialists are part of national and regional systems of innovation. Other key actors in these systems are:

• the research institutions (whose policies and incentive structures can encourage or hinder innovation)
• incubators, innovation centres and science parks (which can nurture individual tenants and act as nodes for wider networking)
• seed and venture capitalists
• specialist business advisers
• established firms that are keen to adopt new processes and develop new products
• regulatory bodies (regulation plays a crucial role in stimulating and facilitating innovation)
• other public bodies (which, through their purchasing policies, can greatly assist in creating new markets – by taking the risk of being an early adopter).

The links between the various elements of an innovation system are vital for its effectiveness; providing positive responses at all levels to entrepreneurial individuals and firms. A culture of trust, a willingness to share and engage actively in networks all help to generate a creative “Buzz” which helps firms already in the system, encourages new ones to form and attracts others to move in.

Not all innovation systems are focussed on particular areas, there are sectoral systems of innovation which cross national boundaries, but many of the best known ones are identified with specific places. These are the competitive clusters identified by, amongst others, Professor Sebastiano Brusco and Professor Michael Porter.

The best performing clusters are to be found in places that are ambitious in their development goals and offer a lifestyle and functionality which retain and attract able people who are keen to “make a difference|”.

Become innovative - a how to

Check out this SlideShare Presentation:

Become innovative - a how to

View more presentations from George Tziralis.

Shelagh Wright

Check out this SlideShare Presentation:

Shelagh Wright

View more presentations from gratsaniti.

Sam Conniff

Check out this SlideShare Presentation:

Sam Conniff

View more presentations from gratsaniti.

David Barrie

Check out this SlideShare Presentation:

David Barrie

View more presentations from gratsaniti.

John Newbigin

Check out this SlideShare Presentation:

John Newbigin

View more presentations from gratsaniti.

Bill Wicksteed

Check out this SlideShare Presentation:

Bill Wicksteed

View more presentations from gratsaniti.

Με τις κοινότητες στην Αθήνα

Από την Ελένη Τζιρτζιλάκη

Αυτό που χαρακτηρίζει μία κοινότητα είναι η συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ εκείνων που την αποτελούν. Η Martha Fleming παρατηρεί ότι υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη κοινότητας, ακτιβισμού, ακροατηρίου και κοινού καθώς και πολλά διαφορετικά νοήματα γι αυτές τις λέξεις, και όλα θα πρέπει να εξεταστούν στα δικά τους ιδιαίτερα μοναδικά συγκείμενα. Το ζήτημα της Διαφοράς αποτελεί το κλειδί σε αυτά τα ζητήματα.

H εισήγηση επικεντρώνεται στην ανθρώπινη κατάσταση (la vita activα) όπως ορίζεται από τη Hanna Arendt, o άνθρωπος δηλαδή ως κοινωνικό, η πολιτικό όν. Γράφει λοιπόν η H.A. για τη δημόσια σφαίρα και την κοινότητα: Μόνο η ύπαρξη μιας δημόσιας σφαίρας και ο παρεπόμενος μετασχηματισμός του κόσμου σε μια κοινότητα πραγμάτων, η οποία συγκεντρώνει τους ανθρώπους και τους συνδέει μεταξύ τους ,στηρίζεται ολοκληρωτικά στη διάρκεια. Ενδιαφέρει στο πως στις σημερινές συνθήκες κρίσης των κοινών πόρων, του περιβάλλοντος, των πόλεων, η αρχιτεκτονική και η τέχνη μπορεί να συμβάλλει υποστηρίζοντας τις κοινότητες της πόλης και τα αιτήματά τους. Βασικό ρόλο στην προσέγγιση έχει ο λόγος του ιταλού θεωρητικού Giorgio Αgamben o οποίος θέτει τα όρια ανάμεσα στην απλή ζωή και το βίο, όπου ο βίος σημαίνει ότι η ζωή βιώνεται με δικαιώματα. και αναφέρεται στην ζωή εκτός βίου, δηλ. στη γυμνή ζωή εισάγοντας έτσι την έννοια του αποκλεισμού. Εκείνο που αναλύει είναι η σχέση ανάμεσα στο πολιτικό σώμα και στο βιολογικό σώμα. Η πολιτική που προστατεύει το σώμα αυτό, γίνεται βιοπολιτική . Αναφέρεται σε αυτούς που αποτελούν το περίσσευμα της παγκοσμιοποίησης.Σύμφωνα με τον Αgamben η έννοια εκτοπισμένος με την ευρύτερη έννοια, περιλαμβάνει τον εξόριστο, τον φυγά, τον άπολι είναι η μορφή που παίρνει η ανθρώπινη ζωή σε κατάσταση εξαίρεσης. Η κριτική τέχνη είναι μια τέχνη που υποδαυλίζει τη διαφωνία που καθιστά ορατά όλα εκείνα που τείνει να επισκιάσει και να εξαλείψει η κυρίαρχη συναίνεση(Chantal Mouffe). Αποτελείται από ένα πολύμορφο σύνολο καλλιτεχνικών πρακτικών που θέλουν ν α δώσουν φωνή σε όλους όσους καταδικάζονται στη σιωπή, στο πλαίσιο της κρατούσας ηγεμονίας. Στις πρακτικές αυτές συνεργάζονται αρχιτέκτονες, εικαστικοί, γεωγράφοι. Έχουν μία ιστορία χρόνων στην Ευρώπη και στην Αμερική, στην Ελλάδα ξεκίνησαν αρκετά αργότερα μέσα από δυσκολίες, αντιπαραθέσεις.

H πρώτη καλλιτεχνική δράση που καλέσθηκε η κοινότητα των κατοίκων σε συμμετοχή, είναι η δράση με αφορμή το διάταγμα χρήσεων γης στην περιοχή Ψειρή, που έγινε με την ομάδα Αστικό Κενό, σε κενά οικόπεδα της περιοχής το1998. Συμμετείχε η τότε κοινότητα των κατοίκων, και προσωπικότητες της περιοχής όπως ο Σίμος ο υπαρξιστής, πολλοί καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες. 1998 Φωτο

Η Nομαδική Αρχιτεκτονική ξεκίνησε τη δράση της το 2004.

Η δράση της επιθυμεί να ενισχύσει τις κοινότητες που βασίζονται στη συγγένεια και που δημιουργούνται στην μετααποικιακή συνθήκη, τα αντικαπιταλιστικά κινήματα, γυναικεία κινήματα, οικολογικά , κινήματα μεταναστών, κουιρ . Ξεκινώντας από τον Μισέλ Φουκώ και την κριτική κοινωνικών μηχανισμών η Νομαδική Αρχιτεκτονική αντιλαμβάνεται τη τέχνη ως μία παρεμβολή προγραμματικά ανοιχτή σε διαμορφώσεις που προέρχονται από διανθρώπινες δράσεις. Ιδιαίτερη σημασία έχει η εμπλοκή με την κοινότητα καθώς και οι εμπλοκή διαφορετικών ειδικοτήτων, εθνών, ανθρώπων, καθώς και η διεύρυνση της έννοιας της φιλοξενίας όπως τίθεται από τον Derrida^[1]. Μέσα από την εμπλοκή και τη διασπορά καθορίζονται έννοιες όπως κοινότητες, δημόσιος χώρος, διαφορά. Επιδιώκει να έχει έναν ενεργό ρόλο στα ζητήματα της Αθήνας. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες, γεωγράφους ανθρωπολόγους με αρχιτεκτονικές σχολές και με κινήματα πόλης. Ο χώρος και οι δυνατότητές του αποτελούν σημαντική προβληματική της τέχνης και με αυτόν τον τρόπο συνδέεται επιπλέον με την αρχιτεκτονική. Το έργο είναι ανοιχτό και εξελισσόμενο. Αποτελεί μία διαδικασία στο χρόνο. Αντιλαμβάνεται την τέχνη ως μια παρεμβολή, προγραμματικά ανοιχτή σε διαμορφώσεις που προέρχονται από ανθρώπινες διαδράσεις. Επιδιώκει να δώσει χώρο σε εκείνους/εκείνες που καταδικάζονται στη σιωπή και να καταστήσει ορατά εκείνα που η κυρίαρχη συναίνεση τείνει να επισκιάσει. Χρησιμοποιεί πολύμορφες πρακτικές. Ενδιαφέρει η διερεύνηση μορφών συνεργασίας και εμπλοκής ως προϋπόθεση για την παραγωγή συλλογικών δραστηριοτήτων. Μέλημά μας είναι η κατασκευή δημόσιου χώρου, δηλ. ενός χώρου εμπλοκής, όπου πληθυντικές ταυτότητες μπορούν να συναντηθούν και να ανταγωνιστούν. Ο συμμετοχικός σχεδιασμός αποτελεί βασικό στοιχείο της μεθοδολογίας. Μέσα από την έρευνα και τις δράσεις μας επιδιώκουμε να απαντήσουμε στο πως η τέχνη και η αρχιτεκτονική μπορεί να λειτουργήσει ως στοιχείο απελευθέρωσης, υποστηρίζοντας την ευάλωτη ανθρώπινη κατάσταση στις σημερινές συνθήκες επισφάλειας.

Για να κατανοήσουμε τις παρεμβάσεις σε σχέση με τις κοινότητες , επιβάλλεται να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι κάτοικοι του ιστορικού κέντρου της Αθήνας ,περιοχή δράσης της Νομαδικής Αρχιτεκτονικής από το 2005, ποιες είναι οι κοινότητες. Οι παλιοί κάτοικοι της πόλης, που μέσα στους μετασχηματισμούς της δεν έφυγαν στα προάστια, μετανάστες πολλοί από αυτούς κατοικούν από τη δεκαετία του 90, πολλοί κινέζοι κάποιοι με τεράστιες επιχειρήσεις , τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι(που μιλούν μία δική τους τουρκική διάλεκτο) που ήλθαν στο κέντρο και κυρίως στο Γκαζοχώρι τη δεκαετία του 70, ρόμα, η εναλλακτική κοινότητα καλλιτέχνες , γκέι, κουίρ κλπ που πολλοί από αυτούς έφυγαν καθώς κουράστηκαν από την εισβολή των κέντρων διασκέδασης και τον ραγδαίο μετασχηματισμό της περιοχής, οι χωρίς χαρτιά που έχουν έλθει κυρίως από εμπόλεμες ζώνες Αφγανιστάν, Αφρική κλπ που συνήθως στοιβάζονται σε διαμερίσματα του κέντρου πληρώνοντας με τη βραδιά, η κοινότητα των αστέγων, οι γυναίκες που δουλεύουν στους οίκους ανοχής και στο δρόμο. Είναι επίσης οι ιδιοκτήτες και οι εργαζόμενοι στα καταστήματα καθώς και οι ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι στα κέντρων αναψυχής. Τον τελευταίο καιρό μία νέα ομάδα έχει κατακλύσει το κέντρο συνήθως έρχονται από τα βόρεια προάστια και πολλοί-ες έχουν και δεύτερο σπίτι σε αυτά.η ακόμη και σε ευρωπαικές μητροπόλεις. Ζουν στα νέα κτίρια του κέντρου η σε παλιά σπίτια τα οποία έχουν ανακαινίσει, και προστατεύονται με κάμερες. Οι επενδυτές που ήλθαν στην περιοχή δεν έλαβαν υπ όψη τους τις υπάρχουσες κοινότητες, ούτε ήλθαν σε διάλογο μαζί τους. Δεν πραγματοποιήθηκε από τον Δήμο η από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, κάποια μελέτη για τον μετασχηματισμό της περιοχής, η διάλογος με τις κοινότητες. Έτσι σήμερα το κέντρο της Αθήνας είναι πολύ κοντά σ αυτό που περιγράφει ο Mick Davis εγκαταλειμμένα κτίρια, σκουπίδια, άνθρωποι που τρώνε από αυτά δίπλα σε λοφτς και πολυτελείς κατοικίες, κινέζικα καταστήματα, χρήστες και κάποιοι φοβισμένοι παλιοί κάτοικοι που όμως δηλώνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την περιοχή. Συχνά σπάνε αυτοκίνητα, κλέβουν τσάντες και οι συνθήκες επισφάλειας είναι αισθητές παρ ότι υπάρχει αρκετά μεγάλη αστυνόμευση, που από τελευταίες δημοσιεύσεις φαίνεται ότι θα ενισχυθεί.

Εντοπίζοντας από νωρίς αυτές τις συνθήκες, δημιουργήθηκε η Νομαδική Αρχιτεκτονική. Το 2005 πραγματοποίησε μια ανθρωπολογική και βιωματική έρευνα-μελέτη της περιοχής Γκαζοχώρι. «Σας ικετεύω μην κατεδαφίζετε τον κόσμο μου» τίτλος που προήλθε από ένα γκράφιτι ενός παιδιού γραμμένο στην τοπική τουρκική διάλεκτο. Επιδίωξη ήταν η εμπλοκή στη ζωή της κοινότητας η κατανόηση της δυναμικής της, καθώς και το κατά πόσο επηρεάζει η διείσδυση κεφαλαίου τη καθημερινότητα των κατοίκων.1Στις 21 Ιουνίου 2005 στην κεντρική πλατεία διοργανώθηκε μουσικό δρώμενο από τους ίδιους τους κατοίκους . Παράλληλα μέσα από δράσεις παρουσιάστηκαν η μελέτη που είχε πραγματοποιηθεί με διαφορετικές ομάδες κατοίκων όπως με τα παιδιά, με τις γυναίκες, καθώς και ένας χάρτης-παιχνίδι που κατασκευάστηκε σε κενό χώρο δίπλα στην κεντρική πλατεία μέσα από τον οποίο καταγράφεται ο μετασχηματισμός της περιοχής μέσα στο χρόνο.

Στη συνέχεια το 2006, μαζί με τα παιδιά του 87ου διαπολιτισμικού δημοτικού σχολείου σχεδιάστηκε ένας παιδότοπος σε κενό οικόπεδο απέναντι από τη κεντρική πλατεία. που ανήκει στον δήμο. Η δράση κατασκευή έγινε με χώμα, σχοινιά, δίχτυα κλπ.2

Το επόμενο θέμα ήταν ο «Μετασχηματισμό του εδάφους».Πραγματοποιήθηκαν από τους συμμετέχοντες μία σειρά από δράσεις στην περιοχή που απετέλεσαν μία περιπλάνηση και μία επισήμανση-διαμαρτυρία για τον εκτοπισμό των κατοίκων.

Το πρότζεκτ Άπολις (πραγματοποιήθηκε με αφορμή την έκθεση στην ελληνοαμερικανικη ένωση που οργάνωσε ο Κωστής Βελώνης)

Αποτελείται από αφηρημένα αναθηματικά γλυπτά εμπνευσμένα από την αρχαία θεότητα Αρτέμιδα, θεά της ετερότητας φτιαγμένα για να τρώγονται, που γίνονται το αντάλλαγμα εμπιστοσύνης με κοινότητες. Σε αντάλλαγμα του φαγώσιμου αναθηματικού γλυπτού που προσφέρουμε στα μέλη της κοινότητας στο κέντρο υποδοχής στο Λαύριο και στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών στην οδό Ερμού, εκείνοι μας προσφέρουν επιλεγμένα αντικείμενα. Ο ρόλος του ξένου εδώ είναι διφορούμενος, καθώς ο Άπολις-ξένος για τον συγκεκριμένο χρόνο μετατρέπεται σε αυτόν που θα μας φιλοξενήσει, εφήμερα και εμείς γινόμαστε οι φιλοξενούμενοι-ες.

Η δράση πομπή στα ίχνη κατοίκησης του Ελαιώνα , ήταν μία διαδρομή με δρώμενα σε διαφορετικά σημεία από το Γκαζοχώρι έως το Μαρκόνι(γειτονιά στην καρδιά του Ελαιώνα) διασχίζοντας την περιοχή επισημαίνοντας τη σημασία της τοποθεσίας αυτής για την Αθήνα, καθώς και τη σημασία ανάδειξής της ως χώρος πρασίνου.

Το εργαστήριο «Ανοικτό Σπίτι» πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τη Τζιλυ τραγανού και τη Λιδια Ματεους, εξερευνά τη φαντασιακή διάσταση της κατοίκησης στις διασπορικές κοινότητες που δημιουργούνται πέρα από τα εθνικά σύνορα εστιάζοντας στην εμπειρία των γυναικών. Σκοπός του είναι να διερευνήσει τις μυθογραφίες της καθημερινότητας σε συνθήκες εκτοπισμού προσωρινότητας και αποεδαφοποίησης. Κατά την διάρκεια του εργαστηρίου χηματίζεται μια κοινότητα-δίκτυο από γυναίκες διαφορετικής εθνικότητας, ηλικίας, επαγγέλματος που έχουν προσωπική εμπειρία αποεδαφοποίησης ή εκτοπισμού, έχουν όμως λίγες ή και καθόλου ευκαιρίες για ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ τους. Αυτή η κοινότητα-δίκτυο που δημιουργείται, καλείται να πραγματοποιησει μια δράση συλλογικής κατοίκησης μ’ έναν τρόπο που να θυμίζει τη συγκατοίκηση των παντελώς διαφορετικών, αν και βαθειά συνδεδεμένων γυναικών στη μυθιστοριογραφία της Elif SAfak. Αρχικά κοινότητα γυναικών οικειοποιήθηκε τον χώρο του βυζαντινού μουσείου.To εργαστήριο ανοιχτό σπίτι θα μεταναστεύσει τον Μαίο στο Μανχάταν στο Lower East Side.Η δράση αυτή εξελίσσεται σε τρεις πόλεις στην Αθήνα τη Νέα Υόρκη και το Βερολίνο.

Η συμμετοχή μας στην 2^η biennale της Αθήνας έγινε σε συνεργασία με δύο ομάδες από τη Νέα Υόρκη και είχε τον τίτλο WATER GIRLS, WATER BOYS

Ταξιδεύοντας στην φαληρική ακτή, στο Κηφισό και στη νήσο Ψυτάλλεια .

Στο έργο αυτό οι ομάδες Αστικό Κενό, Δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής, Flux factory και CUP μαζί με πολλούς προσκεκλημένους-ες και τους τοπικούς συλλόγους

περπάτησαν και ταξίδεψαν μαζί με το κοινό κατά μήκος του ποταμού Κηφισού από την οδό Πειραιώς, στον φαληρικό όρμο και προς τη νήσο Ψυτάλλεια επισημαίνοντας την οικολογική καταστροφή του ποταμού και της ακτής.

Τον περασμένο Οκτώβριο σε΅συνεργασία με τους European Alternatives και τη SARCHA πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το project Πόλις , Filocsenia Csenofovia. ΣΤην πλατεία στο Μοναστηράκι έγινε η δράση «από τα φαρσί στα ελληνικά διασχίζοντας τα σύνορα»

Αυτή τη περίοδο η Νομαδική Αρχιτεκτονική επεξεργάζεται τη μελέτη «το κέντρο της Αθήνας και ο μετασχηματισμός του, πως η τέχνη μπορεί να συμβάλλει» Η μελέτη εστιάζει στην ανάλυση της συνύπαρξης και της παράλληλης εξέλιξης των κοινοτήτων των μεταναστών που κατοικούν στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας με την πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής. Το κεντρικό ζήτημα είναι εάν «η αρχιτεκτονική» και «οι τέχνες» μπορούν να συνεισφέρουν στην αναβάθμιση του ιστορικού κέντρου, δείχνοντας παράλληλα σεβασμό προς τις ανάγκες των ευαίσθητων πληθυσμών που κατοικούν εκεί. Η μελέτη χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Λάτση.

Στις επισφαλείς συνθήκες που βρισκόμαστε πως μπορούμε να μιλήσουμε για ανθρωπιά, ποιος μετρά ως άνθρωπος , όταν υπάρχουν πρόσωπα, ονόματα και ιστορίες που δεν αναφέρονται ποτέ, όταν κάποιοι-ες που κατοικούν καιρό σε μία τοποθεσία αναγκάζονται βίαια να φύγουν; η όταν κάποιοι που βρίσκονται σε ευάλωτες συνθήκες πετιούνται στο δρόμο; Αυτό που συμβαίνει είναι η αρπαγή του χώρου από τους νόμιμους κατόχους του, τους κατοίκους. Καθώς και η ανάπτυξη μιας νέας βιομηχανίας της δημόσιας τέχνης που χρησιμεύει ως αισθητικός βραχίονας σε καταπιεστικές πολεοδομικές πολιτικές. Σ αυτή την περίπτωση η τεχνη και η αρχιτεκτονική έρχoνται να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα και αυξάνονται οι αποκλεισμοί στο χώρο με κάθε μέσο, ακόμη και με την υποβάθμιση και εγκατάλειψή του για ένα χρονικό διάστημα . Οι κοινότητες, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κοινότητες ευάλωτες όπως αυτή των τουρκόφωνων μουσουλμάνων στο Γκάζι, η η κοινότητα ρομά, η κοινότητες μεταναστών, βρίσκονται συχνά αδύναμες να υπερασπίσουν τον χώρο τους, και είναι υπό διωγμό. Πολύ γρήγορα αντικαθίστανται από άλλον πληθυσμό με υψηλότερες οικονομικές δυνατότητες όπως έγινε με την μουσουλμανική κοινότητα στο Γκάζι, με την κοινότητα ρομά στον Ελαιώνα, η όπως γίνεται στο Μεταξουργείο.

Όπως αναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του ο Νίκος Καζέρος

Καλό θα ήταν να είμαστε επιφυλακτικοί στους λόγους απουσίας του κράτους από περιοχές που χαρακτηρίζονται υποβαθμισμένες και επομένως είναι εν δυνάμει υπό ανάπλαση. Μια επίπτωση αυτού του κενού αποτελεί η αποδοχή κάλυψης του από την ιδιωτική επιχειρηματικότητα επενδυμένη πολλές φορές με ένα «σωτηριολογικό» μανδύα.

Τι θα μπορούσε να γίνει;

Το κράτος έως τώρα ήταν απών εκεί που χρειαζόταν να είναι παρόν. Πανεπιστήμια, ιδρύματα και φορείς σε συνεργασία με την κοινοτική τέχνη και αρχιτεκτονική μπορούν να συμβάλλουν στο να γίνουν φανερά και να υποστηριχθούν τα αιτήματα των κοινοτήτων, καθώς και στον ανασχεδιασμό περιοχών μέσα από τον συμμετοχικό σχεδιασμό.

Οι κοινοτικές ομάδες, οι αρχιτέκτονες οι καλλιτέχνες , θα μπορούσαν να παρέμβουν ουσιαστικά υποστηρίζοντας τις τοπικές κοινότητες, τους κατοίκους μόνιμους και προσωρινούς των υπό ανάπλαση περιοχών. Να θέσουν δηλαδή περιορισμούς και όρια στην επιθετική κίνηση του κεφαλαίου υποστηρίζοντας ενεργά τη συνθήκη συγκατοίκησης, τις κοινότητες των κατοίκων και το δικαίωμα τους στο χώρο και στη πόλη.

Εμείς βλέπουμε την τέχνη και την αρχιτεκτονική κοινοτικής βάσης ως συλλογική καλλιτεχνική πράξη, ως φωνή των κατοίκων, ως διαδράση ανάμεσα στον αρχιτέκτονα η τον καλλιτέχνη και τις κοινοτικές ομάδες δίνοντας μεγάλη σημασία στον συμμετοχικό σχεδιασμό που φαίνεται απολύτως απαραίτητος σε περιοχές όπως το κέντρο της Αθήνας . Υποστηρίζουμε το δικαίωμα στο χώρο και στη πόλη σε μια περίοδο που αυξάνονται οι αποκλεισμοί. Μας ενδιαφέρει η έννοια της ουτοπίας ως χωρικού φαντασιακού. Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρη η αισθητική και πολιτική σπουδαιότητα των συνεργασιών καλλιτέχνη –αρχιτέκτονα- κοινότητας καθώς εκφράζει τον σύγχρονο ρόλο του καλλιτέχνη και του αρχιτέκτονα στην πόλη,καθώς και η συνεργασία ανάμεσα σε ομάδες και δίκτυα σε διαφορετικές χώρες και οι κοινές δράσεις. Θεωρούμε αυτή την αντιμετώπιση οικολογική με την διευρυμένη έννοια της οικολογίας .

Για μας, μπαίνει επίμονα το ερώτημα ποιός μετρά ως άνθρωπος ;Ποιες ζωές αξίζουν αγάπης, αναγνώρισης, γιατί κάποιες ζωές εξαιρούνται δικαιωμάτων;

Με τα σώματα μας εκτεθειμένα στη πόλη υπάρχουμε πολιτικά.

Creative Athens video

Creative Athens 2010 from antouaneta on Vimeo.

The new masters of management

Developing countries are competing on creativity as well as cost. That will change business everywhere

Apr 15th 2010 | From The Economist print edition

THIRTY years ago the bosses of America’s car industry were shocked to learn that Japan had overtaken America to become the world’s leading car producer. They were even more shocked when they visited Japan to find out what was going on. They found that the secret of Japan’s success did not lie in cheap labour or government subsidies (their preferred explanations) but in what was rapidly dubbed “lean manufacturing”. While Detroit slept, Japan had transformed itself from a low-wage economy into a hotbed of business innovation. Soon every factory around the world was lean—or a ruin.

Management gurus are always glibly proclaiming revolutions. What happened in Japan qualified, as did the advent of mass production in America a century ago. Now something comparable is taking place in the developing world.

It is hardly news that the world’s centre of economic gravity is shifting towards emerging markets. Buy a mobile phone and it will almost certainly have been made in China. Use it to phone a customer helpline and your call may well be answered by an Indian. Over the past five years China’s annual growth rate has been more than 10%, and India’s more than 8%. Yet even these figures understate the change that is taking place. Emerging countries are no longer content to be sources of cheap hands and low-cost brains. Instead they too are becoming hotbeds of innovation, producing breakthroughs in everything from telecoms to carmaking to health care. They are redesigning products to reduce costs not just by 10%, but by up to 90%. They are redesigning entire business processes to do things better and faster than their rivals in the West. Forget about flat—the world of business is turning upside down.

Competing for the future

As our special report argues, the rich world is losing its leadership in the sort of breakthrough ideas that transform industries. This is partly because rich-world companies are doing more research and development in emerging markets. Fortune 500 companies now have 98 R&D facilities in China and 63 in India. IBM employs more people in developing countries than in America. But it is also because emerging-market firms and consumers are both moving upmarket. Huawei, a Chinese telecoms giant, applied for more international patents than any other firm did in 2008. Chinese 20-somethings spend even more time on the internet than do their American peers.

Even more striking is the emerging world’s growing ability to make established products for dramatically lower costs: no-frills $3,000 cars and $300 laptops may not seem as exciting as a new iPad but they promise to change far more people’s lives. This sort of advance—dubbed “frugal innovation” by some—is not just a matter of exploiting cheap labour (though cheap labour helps). It is a matter of redesigning products and processes to cut out unnecessary costs. In India Tata created the world’s cheapest car, the Nano, by combining dozens of cost-saving tricks. Bharti Airtel has slashed the cost of providing mobile-phone services by radically rethinking its relationship with its competitors and suppliers. It shares radio towers with rivals and contracts out network construction, operations and support to specialists such as Ericsson and IBM.

Just as Henry Ford and Toyota both helped change other industries, entrepreneurs in the developing world are applying the classic principles of division of labour and economies of scale to surprising areas such as heart operations and cataract surgery, reducing costs without sacrificing quality. They are using new technologies such as mobile phones to bring sophisticated services, in everything from health care to banking, to rural communities. And they are combining technological and business-model innovation to produce entirely new categories of services: Kenya leads the world in money-transfer by mobile phone, for example.

Hope versus fear

All this is obviously good news for the billions of people who live in the BRICS (see article) and other developing countries. More consumers will have access to goods and services that were once confined to the elite. More than 90% of Indians and Chinese tell pollsters that they are optimistic about the future. Anand Mahindra, an Indian business leader, has described his dreams about the future as “not just colourful, but steroidal”.

What about the slow-growth rich world? Emerging firms are advancing on a greater number of fronts than the Japanese did 30 years ago and also advancing much faster, gobbling up Western rivals. Their charge will upset many established Western firms, which will face increasingly savage price competition, and also overturn many assumptions about the rich world’s competitive advantage. Many of globalisation’s most vocal supporters have justified the loss of manufacturing jobs in the West on the ground that the rich world will maintain an edge in innovation; the clever jobs will stay at home. Emerging economies are not merely challenging that lead in innovation. They are unleashing a wave of low-cost, disruptive innovations that will, as they spread to the rich world, shake many industries to their foundations. All sorts of chief executives will scream for protection.

Change will indeed be painful for incumbents, as disruptive innovation always is. But cheaper goods and services will be a blessing for Western consumers, who are likely to face years of slow income growth. It could also be good news for rich-world governments, which are plagued with deficits even before the baby-boomers begin to retire. Frugal innovation may well prevent America’s health-care system (which already consumes 17% of its GDP) from swamping the rest of the economy. Clever ways of applying economies of scale and scope in new ways could boost public-sector productivity.

Moreover, it is in the nature of innovation to feed upon itself. Innovation in the emerging world will encourage, rather than undermine, innovation in the rich world. Western carmakers learned the techniques of lean production from their Japanese rivals, just as the Japanese had earlier learned the techniques of mass production from the Americans. This great insurrection, like its predecessors, will make us all richer.

Start-Ups, Not Bailouts

• 
  SIGN IN TO RECOMMEND
• TWITTER
• SIGN IN TO E-MAIL
• PRINT
• SHARE

By THOMAS L. FRIEDMAN

Published: April 3, 2010

Here’s my fun fact for the day, provided courtesy of Robert Litan, who directs research at the Kauffman Foundation, which specializes in promoting innovation in America: “Between 1980 and 2005, virtually all net new jobs created in the U.S. were created by firms that were 5 years old or less,” said Litan. “That is about 40 million jobs. That means the established firms created no new net jobs during that period.”

Fred R. Conrad/The New York Times

Thomas L. Friedman

Go to Columnist Page »

Related

Times Topics: Unemployment

Message: If we want to bring down unemployment in a sustainable way, neither rescuing General Motors nor funding more road construction will do it. We need to create a big bushel of new companies — fast. We’ve got to get more Americans working again for their own dignity — and to generate the rising incomes and wealth we need to pay for existing entitlements, as well as all the new investments we’ll need to make. It was just reported that Social Security this year will pay out more in benefits than it receives in payroll taxes — a red line we were not expected to cross until at least 2016.

But you cannot say this often enough: Good-paying jobs don’t come from bailouts. They come from start-ups. And where do start-ups come from? They come from smart, creative, inspired risk-takers. How do we get more of those? There are only two ways: grow more by improving our schools or import more by recruiting talented immigrants. Surely, we need to do both, and we need to start by breaking the deadlock in Congress over immigration, so we can develop a much more strategic approach to attracting more of the world’s creative risk-takers. “Roughly 25 percent of successful high-tech start-ups over the last decade were founded or co-founded by immigrants,” said Litan. Think Sergey Brin, the Russian-born co-founder of Google, or Vinod Khosla, the India-born co-founder of Sun Microsystems.

That is no surprise. After all, Craig Mundie, the chief research and strategy officer of Microsoft, asks: What made America this incredible engine of prosperity? It was immigration, plus free markets. Because we were so open to immigration — and immigrants are by definition high-aspiring risk-takers, ready to leave their native lands in search of greater opportunities — “we as a country accumulated a disproportionate share of the world’s high-I.Q. risk-takers.”

In addition, because of our vibrant and meritocratic university system, the best foreign students who wanted the best education also came here, and many of them also stayed. In its heyday, our unique system also attracted a disproportionate share of high-I.Q. risk-takers to high government service. So when you put all this together, with our free markets and democracy, it made it easy here for creative, high-I.Q. risk-takers to raise capital for their ideas and commercialize them. In short, America had a very powerful, self-reinforcing engine for growing innovative new companies.

“When you get this happy coincidence of high-I.Q. risk-takers in government and a society that is biased toward high-I.Q. risk-takers, you get these above-average returns as a country,” argued Mundie. “What is common to Singapore, Israel and America? They were all built by high-I.Q. risk-takers and all thrived — but only in the U.S. did it happen at a large scale and with global diversity, so you had this really rich cross-section.”

What is worrisome about America today is the combination of cutbacks in higher education, restrictions on immigration and a toxic public space that dissuades talented people from going into government. Together, all of these trends are slowly eating away at our differentiated edge in attracting and enabling the world’s biggest mass of smart, creative risk-takers.

It isn’t drastic, but it is a decline — at a time when technology is allowing other countries to leverage and empower more of their own high-I.Q. risk-takers. If we don’t reverse this trend, over time, “we could lose our most important competitive edge — the only edge from which sustainable advantage accrues” — having the world’s biggest and most diverse pool of high-I.Q. risk-takers, said Mundie. “If we don’t have that competitive edge, our standard of living will eventually revert to the global mean.”

Right now we have thousands of foreign students in America and one million engineers, scientists and other highly skilled workers here on H-1B temporary visas, which require them to return home when the visas expire. That’s nuts. “We ought to have a ‘job-creators visa’ for people already here,” said Litan. “And once you’ve hired, say, 5 or 10 American nonfamily members, you should get a green card.”

We need health care, financial reform and education reform. But we also need to be thinking just as seriously and urgently about what are the ingredients that foster entrepreneurship — how new businesses are catalyzed, inspired and enabled and how we enlist more people to do that — so no one ever says about America what that officer says to Tom Cruise in “Top Gun”: “Son, your ego’s writing checks your body can’t cash.”